Bomans’ onophoudelijk gekoketteer met de negentiende eeuw, leverde hem de bijnaam ‘de ontvroren negentiende eeuwer’ op. Als president van het Dickens-genootschap kon hij de schrijver foutloos uit het hoofd citeren. Maar ook Goethe en de sprookjesschrijver Andersen lagen bij hem in de bovenste lade. Misschien, zo opperde de volksschrijver op een onbewaakt ogenblik, misschien heb ik gewoon de verkeerde eeuw uitgekozen.